Ken je dat “ik ben echt helemaal leeggezogen”-gevoel?
Je weet wel, dat neergeknuppelde gevoel wanneer iemand zijn hart kwam uitstorten bij jou, opgelucht buiten ging en jou laveloos achterliet? Of wanneer iemand er in slaagde om een opdracht naar jou door te sluizen terwijl je “nee” had gezegd of had willen zeggen?
Of ben je meer vertrouwd met de drang om te gaan lopen wanneer je die ene persoon ziet opdoemen die altijd met jouw tijd en energie gaat lopen? Thuiskomen na een (veel te lange) werkdag en letterlijk geen pap meer kunnen zeggen?
Hoe verschillend de voorbeelden ook zijn, het komt steeds weer op hetzelfde neer. Je voelt langs alle kanten dat er iets niet klopt, je lijf fluistert of schreeuwt, maar je slaagt er toch niet in om jezelf te beschermen. Wat moet je leren om dit tij te doen keren?
Grenzen stellen.
Simple as that.
Of toch niet?
Wat betekent dat eigenlijk, “grenzen stellen”?
Je grenzen geven aan wat voor jou ok is, waar jouw “ruimte” voor jou stopt en die van een ander begint. Dat kan gaan over hoe dicht iemand mag komen, hoeveel opdrachten men jou mag geven, hoeveel tijd men mag opeisen, hoeveel energie je zelf wil of kan geven of hoeveel inspanning je lichaam aankan. Je kan grenzen stellen op alle mogelijke vlakken.
Grenzen zijn noodzakelijk en gezond. Ze zijn er om jou te beschermen tegen wie of wat meer vraagt (of zelfs opeist) dan je wil of kan geven.
Klinkt nog altijd simpel, toch?
Had ik dit 6 jaar geleden, in volle burn-out, gelezen, dan had ik wanhopig geschreeuwd: “Ja, dat is helemaal waar… MAAR DAT GAAT NIET ZOMAAR!”
Ik werkte in de banksector waar ik een leidinggevende functie had. De lat lag hoog, de werkdruk was amper houdbaar, de middelen schaars. Crisis… Ik wilde mijn mensen beschermen tegen nog meer druk en hield zoveel mogelijk to do’s van bovenaf tegen. Ik gaf aan dat het er niet bij kon, maar het moest op de één of andere manier toch gedaan worden.
Ik was bang dat ik bestempeld zou worden als onbekwaam, onvoldoende efficiënt of niet stressbestendig als ik zou herhalen dat het niet kon, dus ik schreef de to do’s zelf op mijn naam en deed mijn best om op te leveren (waar ik zelden in slaagde).
Mijn grote probleem was dat ik met een aantal hardnekkige overtuigingen zat die me gegijzeld hielden. De angst om te falen of teleur te stellen door “nee” te zeggen nam over.
Nee, grenzen stellen is niet simpel. Echt niet.
Het had heel wat mensen (en niet in het minst mezelf) nochtans heel wat leed kunnen besparen. Ik ging namelijk zo lang door met te veel geven, dat ik op een dag echt totaal leeg was en crashte. Het bedrijf kreeg niets opgeleverd aan kwalitatieve resultaten en mijn team
kreeg de to do’s uiteindelijk toch op hun bureau met een bijzonder krappe deadline. Tot zover mijn efficiëntie…
Tijdens mijn herstelperiode heb ik me veel beziggehouden met mijn grenzen. Welke overtuigingen hadden me zo in de problemen gebracht en vooral, hoe kon het anders?
Laat me jou mijn tips geven.
Eerst en vooral, ken jezelf. Weet wat je wil en wat niet. Hoeveel uitdaging je aankan en wat teveel is. Op een gezonde manier grenzen stellen betekent dat ze best flexibel mogen zijn. De ene dag is de andere niet, de ene context laat meer toe dan de andere, voor die ene vriend wil je gerust meer doen dan voor de andere…
Verken ook jouw overtuigingen rond grenzen stellen. Waar ben je bang voor? Wat denk je dat er zal gebeuren als je aangeeft tot waar iemand mag komen?
Ik was erg bang dat mijn grenzen niet aanvaard zouden worden door mijn omgeving. Niet onterecht, want mensen waren gewoon dat ze bij mij altijd terecht konden voor hulp en steun. Dat brengt me bij mijn volgende tip: bekijk grenzen stellen niet als “nee” zeggen tegen een ander, maar als “ja” zeggen tegen wat jij nodig hebt. Geef aan wat je wél wilt in plaats van wat je niet wilt.
Als je je grenzen voor jezelf hebt gesteld, moet je die ook kenbaar maken. Een grens die niet is gecommuniceerd, bestaat niet. Voor ons is die grens de logica zelve, maar voor een ander niet. Clarity first!
Heb je je grens duidelijk gemaakt, bewaak die dan ook. Dat kan betekenen dat je die enkele keren moet herhalen. Zeker als men gewoon is dat je altijd en overal “ja” op zegt. Je hoeft je grens niet uit te leggen. Gewoon herhalen, meer is er niet nodig.
Wil je met deze tips aan de slag gaan, begin dan klein. Pak niet direct het grootste issue aan, maar oefen binnen een veilige context waar de impact niet al te groot is. Dan heb je minder om bang voor te zijn en een grote kans op succes.
Voor ik afsluit wil ik nog één ding kwijt.
Als je, net als ik een tijdje geleden, te maken krijgt met hardnekkige indringers die jouw grenzen systematisch negeren of neerhalen, kan het zijn dat je maar één optie meer hebt: afscheid nemen.
Of om het met een quote te zeggen:
“If someone doesn’t respect it when you ask for more space, it’s time to give them more
space, not more time.”
Je hebt recht op je grenzen en je verdient het om ervoor gerespecteerd te worden.
Hulp nodig?
Meer weten?
Contacteer me gerust via www.lieselotmaes.be!