In mijn vorige artikels beschreef ik de eerste fases van mijn burn-out na die finale crash in april 2015. Niemandsland, comateuze toestand, uitputting, angst, ongeduld,
schuldgevoel, ups & downs,…
Hoe zwaar het toen ook geweest is, vandaag kan ik zeggen dat die burn-out het beste is wat me kon overkomen.
Wie op dit moment door een burn-out gaat (al dan niet bewust), gelooft dat waarschijnlijk niet.
Begrijpelijk.
Hoe ben ik zover geraakt dat ik die donkere periode als een zegen zie?
Dat ik mensen die me zo hard hebben geraakt, toch dankbaar ben?
Dat ik me nu een ander mens voel dan pakweg een jaar geleden?
Daarvoor moet ik wat meer vertellen over fase 3, de fase van de inzichten en de ontdekkingen. Nadat ik fysiek en emotioneel weer wat op mijn plooi begon te komen, ging ik op zoek naar wat er nu eigenlijk aan de basis lag van mijn burn-out.
Eerst passeerde mijn vroegere baas de revue. Haar lijstje met fouten had ik snel klaar. Heerlijk toch om een slachtoffer te zijn van andermans incompetentie. Of toch niet?
Door een slachtoffer te zijn, ontnam ik mezelf alle controle over mijn situatie uit het verleden maar evenzeer over het heden en de toekomst. Aangezien ik een nieuwe
start wilde nemen, moest ik een manier vinden om het verleden achter mij te laten zodat ik zelf de touwtjes weer in handen zou kunnen nemen. Makkelijker gezegd dan
gedaan. Hoe begin je daar in godsnaam aan?
Ik vond heel wat antwoorden in de verschillende opleidingen die ik volgde rond coaching en burn-out. Alles wat je daar leert, pas je eerst en vooral toe op jezelf. Best heftig, want van jezelf kan je niet blijven weglopen. Tijdens de vele sessies
ontdekte ik wie ik écht ben, niet wie ik al die jaren probeerde te zijn. Zo vaak had ik geprobeerd om te voldoen aan de maatstaven van anderen. Ik wilde zo graag gezien en
geapprecieerd worden dat ik een rol speelde die me niet lag en die ik dus ook niet kon volhouden. Ik was een rasechte pleaser. Alles om applaus te krijgen, om geapprecieerd te worden, om het gevoel te hebben belangrijk te zijn. Het had me ver gebracht…
Ik besliste om geen rolletjes meer te spelen, maar om trouw te blijven aan wie ik ben en wat ik belangrijk vind. Authenticiteit werd nooit eerder zo bevattelijk. Dit inzicht en deze beslissing hadden best wel wat impact. Als ik zo graag authentiek wilde zijn, moest ik anderen ook het recht geven om zichzelf te zijn… ook mijn vroegere baas.
Misschien waren het geen fouten van haar op dat lijstje van mij? Misschien waren het verschillen in visie of persoonlijkheid waar ik me niet mee kon vereenzelvigen? Boos zijn was makkelijk, slachtoffer zijn ook, maar het had me in al die maanden niets opgeleverd. Ik maakte een nieuwe lijst, deze keer met dingen waar ik dankbaar voor kon zijn, dingen die ik had geleerd uit onze samenwerking. In plaats van klein en zwak,
kwam ik er nu sterker en wijzer uit. Ik heb geleerd om veel minder te oordelen over anderen en daarmee heb ik mezelf een groot cadeau gedaan. Hoeveel energie heb ik niet verspild door een oordeel te vellen over iets of iemand? Een oordeel dat nooit helemaal juist kon zijn en waar ik degene was die er elke keer last van had. En waarvoor? De coachingopleiding leerde me te luisteren om te begrijpen, niet om te overtuigen of mijn oordeel te bevestigen. Probeer het eens en zie waar het je brengt.
Dit proces van mezelf leren kennen en er dan ook een constructieve draai aan geven, is nog steeds bezig en ik hoop van harte dat het nooit stopt.
Vinderhoute, 02/06/2016
