Fase 1: niemandsland

Ik begin mijn verhaal hier bij het moment dat ik instortte, ook al is dat niet het volledige relaas van mijn burn-out. Ik heb jaren geploeterd voor mijn lichaam overnam en besliste dat het welletjes was.

Mijn finale crash dateert van 2 april 2015. Ik was op het werk toen ik een vernietigende telefoon kreeg en instortte. Op automatische piloot pakte ik mijn spullen, ging ik langs de medische dienst (want dat moest) en belandde ik thuis. Hoe ik precies ben thuisgeraakt, weet ik niet. Over wat er de volgende dagen is gebeurd, kan ik ook niet veel schrijven. Het is een zwart gat in mijn geheugen.

In mijn hoofd was er enkel mist. Mijn brein deed niet meer mee. Gedurende ruim 2 maanden (over)leefde ik in een cocon. Ik noem het steevast een soort van comateuze toestand, niemandsland.

De fysieke uitputting was ik snel de baas, maar mijn hoofd liet het volledig afweten.
Ik kon niets lezen. Ik zag letters en groepjes letters die woorden zouden moeten voorstellen,maar het kwam niet binnen. Ik wist dat ik het zou moeten begrijpen, maar het lukte simpelweg niet.

Ook plannen of organiseren kon ik niet. Ik had al geen idee hoe ik in godsnaam uit mijn pyjama zou kunnen geraken, laat staan dat ik zou kunnen bedenken wat ik dan wel zou aandoen of wat we die dag zouden kunnen eten.

De paniekaanvallen volgden elkaar in sneltempo op. Hoe vaak heb ik in Colruyt mijn gevulde kar moeten laten staan omdat ik in paniek schoot? En waarvoor… omdat ik me niet meer kon herinneren welk merk wasverzachter ik normaal gebruik.

Mijn geheugen liet mij trouwens compleet in de steek. Zelfs de namen van mijn kindjes waren soms moeilijk om op te vissen.

Gesprekken volgen of voeren was zeer moeilijk door het ontbrekende concentratievermogen, dus mijn sociale contacten waren zeer beperkt. Niemandsland, ik zei het al.

Het was een periode met heel veel frustratie. Fysiek was ik ok, maar mijn motor wilde maar niet starten. Ik begreep zelf geen snars van wat er met mij gebeurde.

Ik kan die periode niet beter omschrijven dan overleven. No more, no less.

Wat deed ik dan wel gedurende die 2 maanden?

Niets.
Opstaan.
Kindjes naar school brengen.
Kijken hoe het gras groeit.
Gaan slapen.

Verveelde ik me dan niet?
Nee… zelfs dat kon ik niet. Verveling is een interpretatie van een situatie. En interpreteren? Daar was ik even mee gestopt.

Recovering.
Please wait.

Vinderhoute, 29/04/2016